कालपासून दिपावलीला सुरवात झाली
महिला मंडळाची धावपळ लगबग पहाण्यासारखी असून सडा समार्जना पासून फराळ तयार ;करणे वा वाढण्याची गंमत ; लडिवाळपणा; अन नाहिच कुणी दाद द्यायला तयार ;त्या वेळच सोप अस्र म्हणजे अहो ! ऐकल का?
सर्व सुता सारख सरळ.
काम अतिशय चोख होतय.तसेच काहितरी करतोय चा बहाणा सुरू.
अहो या शब्दाने बालपणात केव्हा शिरलो तेच कळल नाही
अहो ऐकलका? हा मराठी भाषिक शब्द.
आमची मातृभाषा अहिराणी.बालपणी मराठीच प्रस्थच नाही.
पण आई याच अर्थाने वडिलांना म्हणा़यची;
ध्यान से का? मी काय सांगस!
हे आईचे ऊद्गार ऐकले की आम्ही गडबड गोंधळ चटकन थांबवायचो .
अन आईला मदत करण्याचा आव आणायचो.
परिस्थिती गरिबीची.पण त्याही परिस्थीतीत वडिल किंवा आई दिवाळीचा फराळ करायची त्याची सर आज नाही.आज ताट भर पदार्थ असतांनाही मुलाचे समाधान नाही.
काग हे नाही बनवल.
बाबारे हे संपू दे मग बनवू.
कपड्याचे तर विचारूच नका.
आजच्या बाळाला ठिगळ माहित नाही
त्याही परिस्थीतीत वांगी छाप मांजरपाठचे कपडे अंगावर धारण करतांना जो आनंद अनुभव घ्यायचो तो शब्दातित कथन करणे शक्य नाही.
१००ची नोट मोडतांना किती जीवावर या़यचे.
पण पुर्ण दिवाळीचा आनंद त्यात सामावलेला असा़यचा .
एका दिवाळीला धनतेरस आली पण फटाके नाहीत.
झाले!--सर्व आनंदी वातावरण असतांना मी फुरगटलो.रात्रीचे जेवण नाकरले.रात्री नऊ वाजता वडिल बाहेर गेले .अन आलेे.पहातो तर फटाके घेवून वडिल आले.
फटाके फोडले मग जेवणाकडे वळलो.
१५ दिवसांनी फटाकेवाला ऊधारी मागायला आला.ते पाहिले अन माझीच मला लाज वाटली .
का? तर माझ्या साठी वडिलांना फटाक्याची ऊधारी करावी लागली.मात्र नतंर मीच त्यांनी स्वताहून फटाके आणले तरी मी त्यांना हात लाविनासा झालो.
मी भोगले ते मुलाच्या वाटेला येवू नये म्हणून मी हजार बाराशेचे फटाके आणू लागलो.त्याला सहज समज आल्यावर आईकडनं हकिकत कळली.अन वयाच़्या तेराव्या वर्षापासून प्रदुषण होते म्हणून त्यानेही फटाके नाकारले.मला थोडे वाईट वाटले .पण समजदारिचे कौतुक वाटले.
तरी सुद्धा काही प्रमाणात खर्च करून शोभेचे फटाके गल्लीतिल गरिब मुलांसाठी आणतो.पण चिरंजिव त्यांना हातही लावत नाही.
- क्रमश.......
(फरक पुन्हा ऊद्याच्या फराळा बरोबर)
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा